ඒ මිහිරි මකරන්ද...

                                    

                            වෙලාව හයටත් ළඟයි. මං මල්ලියවත් ඇදගෙන දුවගෙන ඇවිත් බස් එකකට ගොඩවුණා. සාමාන්යෙන් බස් එකක යනකොට සැප පහසු මුල්ලක් අල්ලගෙන ආතල් එකේ මනෝපාරක් ගහගෙන යන එක තමා මගෙ පුරුද්ද. ඒත් ඉතිං ඒ සෙල්ලං අද බෑනේ. මූව යහතිං එක්කං ගිහින් ගෙදරට බාරදීමේ බාරදූර්ය වගකීම මට පැවරිලා තියෙනවනේ. 

                             බාප්පලා මොන මගුලට මූව මෙහෙම කෙල්ලෙක් වගේ හදනවද මන්දා. තනියම බස් එකක යන්න දන්නෙ නෑ. ඒ වුණාට ඉස්කෝලෙ තියෙන හැම කෙලේමලටම ඉන්නවා. චෙස්, බාල දක්ෂ, අරක, මේක හැම මගුලකටම ඉන්නවා. ඒත් ගෙදර එක්කන් එන්න කවුරු හරි යන්න ඕනි. ඇයි දෙයියනේ අපිටත් කියලා වැඩ රාජකාරී කීයක්නං තියෙනවද. තාත්තටයි පුතාටයි දෙන්නටම හිතෙන් බැන බැන මං බැලුවෙ ඉදගන්න තැනක් තියෙනවද කියලා, බස් එකේ. ම්හූ... බස් එකම ෆුල්. ආපහු බහින්න කියලා හිතන් ආපහු හැරෙද්දී තමා දැක්කේ, හම්මේ ඉතිං පස්සහම සීට් එකේ මේ ඉඩ තියෙන්නෙ බැබළි බැබළි.

                              මං ඉක්මනට මල්ලියවත් ඉන්දවලා මාත් අයිනෙංම ඉදගත්තා.සීට් එකේ එහා කොනේම කෙල්ලෙක්. ඊට මෙහායින් ඉදගෙන ඉන්න එකා ඒ කෙල්ලගෙ කට කන්න හදනවද කොහෙද. ඊටත් මෙහායින් ඉදගෙන ඉන්න එකා අර සීන් එක දිහා බලන්නෙ නෑ වගේ වෙන දිහාවකට මූණ හරවන් ඇහේ පොට යවාගන්න හදනවා, ඒ දිහා හොරෙන් බල බල. ඊට මෙහායින් මල්ලියා සහ මම. මං ඉතිං කෝමත් නිකං පෙන්නන චිත්‍රපටි බලන්න ආසයිනේ. ඒත් ඉතිං මේ පොඩි එකා ළඟ තියාගෙන බලන්නත් මොකක්ද වගේ. අවුලක් නෑ. ඔව්ව බැලුව වගේ නෙවේ මේකා ගෙදර ගිහින් මගෙ නම කෑවොත් එහෙම. දැක්කෙ නෑ වගේ ඉන්න ඕන.

                              ඇ‍ගේ මහන්සියටද කොහෙද දන්නෙම නැතුව ලාවට නින්දකුත් ගියා. බ්රේක් පාරට ඇහැරිලා බැලුවාම තමයි මං දැක්කෙ චිත්‍රපටිය හමාර කරලා නළුවා බැහැලා ගිහින් කියලා. තව ටිකකින් නිළියත් බස් එකෙන් බහින්න ලෑස්තිවුණා. බලමු කෝමද ප්‍රධාන නිළියගෙ කොලිටිය කියලා. මං සේප් එකේ කෙල්ලගෙ මූණ දිහාට රබර් ඇහැ දැම්මා.

                              මොනවා... ඒ ඇස්මයි... ඒ තොල්මයි... ඒ හිනාවමයි... 

                                           ඔව්, ඒ ඔයාමයි...

                              ඔයාව දැකල මං පුදුම උනා වගේම ඔයත් මාව දැකල පුදුම උනා නේද. ඔය ඇස් එකපාරම උඩ ගියා. මං හොඳටම දැක්කා ඒක.

                              දොර ළඟට ආව ඔයා මං දිහා හැරිලා බැලුවා. එදා වගේ ම, ඇස් පොඩ්ඩක් වහලා, බෙල්ල පොඩ්ඩක් ඇලකරලා, අහිංසක ම අහිංසක විදිහට ලස්සනට හිනාවුණා. මොනව කරන්නද කියල හිතාගන්න බැරිවුණ මං ඇස් ලොකු කරන් ඔයා දිහා බලන් හිටියා. ඔයා ඇත්තටම මට හිනා වෙනවද, එහෙමත් නැත්තන් මේ මට මැවිලා පේන දෙයක්ද?

                  “යන්නම්...“ ඒ කටහඬමයි. ඒ කියන්නෙ මේක ඇත්තක්.

                  “හ්හාං....“ මගෙ උත්තරේ උගුර ඇතුලෙ හිරවුණා.

                              ආයෙමත් සැරයක් ලාවට හිනාවුණ ඔයා බැහැලා යන්න ගියා. ඒ හිනාවෙ තිබ්බෙ අනුකම්පාවක්ද, එහෙමත් නැත්තං සමච්චලයක්ද? ඒ දෙකෙන් කෝක වුණත් වැඩි වෙනසක් නෑ නේද කියල මට හිතුණා.

                  “චූටි අයියා, ඔයා ඒ අක්කව අඳුනනවද?“  ඒ මල්ලියා. ඌට වැඩේ මීටර් වගේ.

                  “හ්ම්......“ මගේ ඒ උත්තරෙත් උගුර ඇතුලෙම හිරවුණා.

                              මං කොහොමද බං උඹට කියන්නෙ උඹගෙ මේ චූටි අයියා දැන් ටික කාලෙකට කලින් පණ දීගෙන ආදරේ කළේ ඒ අක්කට කියලා. එහෙව් මාව ගානට රැවැට්ටුවෙත් ඒ අක්කා කියලා.

                              මං ජනේලෙන් එළිය බලාගෙන මෙච්චර වෙලා වහල තිබ්බ වීදුරුව ඇරලා දැම්මා, හුළං ටිකක්වත් වැදෙන්න කියලා. හුළ‍ගෙ පාවෙලා ආව රොඩ්ඩක් වැදිලද මන්දා ඇස් පොඩ්ඩක් දනවා වගේ මට දැනුණා.

       ෴

බිඟුන් විහඟන් ඇවිත්,

උමතුවෙන් පෙම් බැන්ඳ...

මුදු කුසුම මා හදේ,

සුපිපුණේ සිහිනෙන්ද...

නුඹෙ සෙනෙහෙ ලොවට රහසින්,

මෙමා රසවින්ඳ...

අද කොහිද සොඳුරියේ,

ඒ මිහිරි මකරන්ද...

~අවංක ආර්යන්~