තවත් එක දවසක්...

                                   පැවිලියන් එකට මෙහා පැත්තෙන් සැරිය නැවැත්තුවා. බස් එකෙන් බැස්ස ගමන්ම මට පෙණුනෙ පිට්ටනියෙ එහා කොනේ තියෙන මාරා ගහ. මට එකපාරටම මතක් උණේ මං මේ ඉස්කෝලෙට මුලින්ම එනකාලෙ මේ ගහ කොච්චර ලස්සනට තිබුණද කියලා. පිටිපස්සෙන් වැවත් එක්ක පෙනෙනකොට මාරම ලස්සනයි. ඒත් දැන් ගහ බාගයක් විතර ම මැරිලා. අතු දෙක තුනක් එක්ක කඳ විතරක් තියෙනවා. ඉස්සර වගේ නෙවෙයි. දැන් නම් මට මහ මූසල හැඟීමක් දැනෙන්නෙ ඒක දැක්කහම...

                                   මගෙ හිතත් හරියට ඒ මාරා ගහ වගේ කියලා මට හිතුණා. වෙනදා මං ඉස්කොලෙට ආවෙ කොච්චරනං සතුටින්ද. ඒත් දැන්. හිතාගන්නවත් බැරි තරම් දුකක් හිත පුරාම පැතිරිලා. ඒ දුක හිතේ කොනකට දාලා හිනාවෙලා ඉන්න හැදුවට කොහොම කරන්නද ඒක. කිසිම ගැම්මක් නැතුව මං හෙමිහිට පාර දිගේ ඇවිදගෙන ආවා. මං ගේට්ටුවට ළංවෙන්නත් කලින් ම බෙල් එක වැදුණා. ඉස්සරනම් එහෙම ඇහුණම පණ කඩාගෙන පන්තියට දුවනවා. ඒත් අද...

                                   බෑග් එක මුර කුටියට දාලා බැජ් එකත් ගහගෙන මං මුර කුටිය ඉස්සරහට වෙලා හිටියා. එතන ඉන්න අයට ගුඩ් මෝනින් කියනවා තියා ඉන්නෙ කවුද කියලා බලන්නවත් මට ඕනිකමක් තිබුණෙ නෑ. පරක්කුවෙලා හින්දා ළමයි ඉක්මනට ගේට්ටුවෙන් ඇතුළට දුවනවා. මං ඔහේ බලාගෙන හිටියා. කිසිම අරමුණක් නැතුව ඔහේ බලාගෙන හිටගෙන හිටියා...

                                   පන්සිල් ගන්න වෙලාවට පන්තියක් ඉස්සරහට යනවට වඩා මුර කුටිය ඉස්සරහට වෙලා ඉන්න එක හොඳයි. ඒක නිදහස්. ඒත් හැමදාම මං ගාථා කියලා ඉවර වෙනකං පන්තියට නොගිහින් ඉන්නෙ හේතුවක් නැතුවම නෙවෙයි. ආර්ට් එක දැක්ක ගමන් මට මහා කලකිරීමක් දැනෙනවා. හය වසරෙ ඉඳන් මේ ඉස්කෝලෙ හිටියට මට මෙච්චරම දුකක් ඇතිවුණේ උසස් පෙළ කරන්න මේ ආර්ට් එකට ආවටපස්සෙ. ඔයාව, ඔව් ඔයාව මට ඉස්සරලම හම්බවුණේ මේ ආර්ට් එකට ආවට පස්සෙ. දෙවෙනි බෙල් එකත් වැදුණා. ගාථා කියන්න පටන් ගත්තා...

                                   බෑග් එකත් කරට දාගෙන මං පඩිපෙළ බැහැලා බුදු පිළිමෙටත් වැඳලා ආර්ට් එකේ කොරිඩෝවට ගොඩවුණා. පන්තිවල ළමයි පිරිලා. ගුරුවරුත් ඉන්නවා. මේ හැමෝම හරිම උද්යෝගෙන් ලෑස්ති වෙන්නෙ අලුත් දවසක් පටන් ගන්න. ඒත් මම. අවංකවම මට ඒ හැමෝම ගැන ඉරිසියාවක් හිතුණා. අදත් පන්තියට ගියාම වෙන්නෙ වෙනදා වෙන දේමයි නේද කියල හිතෙද්දි මට ආපහු ගෙදර දුවගෙන යන්න හිතෙනවා. අකමැත්තෙන් උණත් මගෙ කකුල් දෙක මාවත් අරගෙන ඉස්සරහටම ගියා...

                                  මං පන්තියට ඇතුල් උණා. මැඩම් පන්තියේ. ළමයි කීපදෙනෙක්ගෙ ඇස් මං දිහාවට හැරුණා. ඒත් මං හෙව්වෙ ඒ එකක්වත් නෙවේ. ඔයාගෙ ඇස් දෙක. ඔව්, ඔයාගෙ... කිසිම වෙනසක් නෑ. වෙනදා විදිහමයි. මාව දැක්කෙවත් නැති විදිහට ඔයා වෙන වැඩක. මං මෙච්චර ආදරේ කරන ඔය ඇස්දෙක නිකමටවත් මං දිහා හැරිලා බැලුවෙ නෑ. හරියට මාව නුපුරුදුයි වගේ. අඳුරන්නෙවත් නෑ වගේ. හිතාගන්න බැරි අසරණකමක් මට දැනුණා...

                                  කොල්ලො ටිකත් එක්ක හිනාවෙන ගමන් බෑග් එක ඩෙස් එක උඩට දානකොට, මැඩම් ළමයෙක්ගෙන් ටිපෙක්ස් එකක් ඉල්ලනවා මට ඇහුණා. ෂුවර් එකටම අදත් මට බිංදුව දාන්න ඇති පරක්කු හින්දා.පුරුදු විදිහටම, හිතේ දුක දෙගුණවෙලා තවත් දවසක් පටන් ගත්තා...

                                  මං අනික් අයත් එක්ක හිනාවුණා. ඒත් ඒක නිකංම නිකං විරිත්තීමක් විතරක් වෙන්න ඇති. ඔව්. ඇස්වලින් කිසිම හැඟීමක් පිට නොවී කටින් විතරක් හිනා වුණාට වැඩක් නෑ. මං අනික් අයත් එක්ක කතා කළා. කොච්චර ප්‍රාණවත් විදිහට කතා කරන්න හැදුවත් මගෙ කටහඬ බිඳිලා කියලා මටම දැනුණා. මෙච්චරයි කියලා ඉවර කරන්න බැරි තරම් මගෙ හිතේ තියෙන දුක, අනික් අයට දැනෙන්න දෙන්න බෑනේ. පුරුදු විදිහටම මං මගෙ රඟපෑම පටන් ගත්තා. ඔව්. සතුටින් ඉන්න විදිහට...

                                 එදා දවසත් පුරුදු විදිහටමයි. අනික් අයට හොරෙන් කොච්චරනං ඔයා දිහා බැලුවද මං. නිකමටවත් මගේ දිහා බැලුවෙ නෑ. දවසක් උණත් ඔයා දිහා බලාගෙන ඉන්න මට පුළුවං. අනික් අයට නොපෙනෙන්න මං ආපහු ඔයා දිහා බැලුවා. ආයෙමත් බැලුවා. ආයෙමත් බැලුවා. නිකමටවත් මං දිහා බලලා පොඩ්ඩක් හිනාවුණානං ඒ ඇති මට දවසටම. ඒත් වෙනදා විදිහමයි. ඔයා එකපාරක්වත්, එකම එකපාරක්වත් මගෙ දිහා බැලුවෙ නෑ...

                                 මටත් නොදැනිම මට පරණ දේවල් මතක් වෙන්න පටන් ගත්තා. මුලින්ම ඔයාට කතා කරපු දවස. ඔව්, අවංකවම මට ඒක හොඳට මතකයි. අපි දෙන්නා යාළුවෝ වගේ හිටපු හැටි. චිත්‍රපටි ගැන, අනං මනං ගැන කතා කරපු හැටි. ඇයි ඔට්ටු අල්ලපු හැටි. හේතුවක් හිතාගන්න බැරි උණත් දැන දැනත් මං පැරදුන හැටි. ඒ ඔක්කෝටමත් වඩා මේ හැමදේම එහෙම වෙද්දි, මගෙ හිත මටත් හොරෙන් ඔයාට ආදරේ කරන්න පටන් ගත්ත හැටි...

                                 මං ඔයාට ආදරේ කරන්න පටන් ගත්තෙ කවදද කියල මං දන්නෙ නෑ. ඒත් ඒක එහෙම උණා. ඔයාව ආශ්‍රය කරනකොට, මටත් නොදැනිම මට ඔයා ගැන විශේෂයක් දැනෙන්න පටන් ගත්තා. ඔයාව දකින එක, ඔයත් එක්ක කතා කරන එක මට සතුටක් උණා. ඔයාගෙ කතාවට, ඔය හිනාවට, හැසිරීමට, මේ හැමදේටම මං වශී උණා...

                                  පිටට කොහොම පෙන්නන්න හැදුවත්, ඇතුළතින් මං හරිම බයගුල්ලෙක්. ඔයා මේක දැනගත්තොත් ඔයාව මට නැතිවෙයි කියලා මං බය උණා. දවසින් දවස මෝරන ආදරේ හිත ඇතුළෙ හිර කරගෙන වෙනදා විදිහටම ඉන්න මං උත්සහ කළා. ඒක ඔයාට දැනුනද නැද්ද කියන්න මං දන්නෙ නෑ. ඒත් මටවත් හිතාගන්න බැරි විදිහට මං ඔයාට ආදරේ කළා. ඒක නවත්තන්න මට ඕන වුණේ නෑ.කොහොමටත්, නවත්තන්න පුළුවංකමක් තිබුණෙත් නෑ...

                                  ගොඩාක් වෙලාවට මං හැමදේම වරද්ද ගන්නවා. ඒ මගෙ හැටි. ට්‍රිප් එක දවසෙත් උණේ ඒකමයි. එදා මං ඔයාට ආරෙයි කියලා කිව්වෙ ඇයිද මන්දා... මට හිතාගන්න බෑ. කොහොම උණත් එදා ඉඳන් මේ වෙනකම් වෙච්ච හැමදේකින්ම උණේ, මගේ හිතේ දුක තව තවත් වැඩි වුණ එක විතරයි. ඔයාට මාව ගැළපෙන්නැත්තෙ ඇයිද කියලා මට හිතාගන්න බෑ...

                                  ඔයා හැමවෙලේම හදන්නෙ මගෙන් ඈත්වෙන්න හින්දා ඔයාට මගෙ ආදරේ දැනෙන්නෙ නැතුව ඇති. මගෙ හිතේ ඔයාට තියෙන ආදරේ කොයි තරම්ද කියලා ඔයාට තේරුම් කරන්නෙ කොහොමද කියලා මට හිතාගන්න බෑ. එකම එකපාරක් මට ළංවෙලා බැලුවොත් ඔයාට තේරේවි මං ඔයාට කොයි තරම් ආදරේ කරනවද කියලා. ඔයා පුදුම වෙයි අවංකවම. ඇත්තමයි...

                                  වෙනදා පුරුදු විදිහටම දවස ගෙවිලා ගියා. මට පුළුවංකමක් තිබ්බනං මුළු ඉස්කෝලෙටම ඇහෙන්න කෑගහල කියනවා මං ඔයාට කෙයිතරම් ආදරෙයිද කියලා. උදේ දෙගුණ වෙච්ච දුක ඒ වෙනකොට තුන් ගුණේකටත් වඩා වැඩිවෙලා තිබුණා. මගෙ හිතේ කලකිරීම වැඩිකරන්න වගේ ඒ දවසත් ඉවර වෙන්න බෙල් එක වැදුණා...

                                  ගාථා කියලා ඉවරවෙලා ළමයි පේළියට යනකොට මං හෙව්වෙ ඔයාව. යනකොටවත් එකම එක පාරක්වත් මං දිහා බලයි කියලා. නෑ... මාව දැක්කෙවත් නෑ වගේ ඔයා යන්න ගියා. මං එතන ඉන්නව කියන එක හොඳටම දැනගෙනයි ඔයා එහෙම ගියේ. හරියට මාව නුහුරුයි වගේ. මාව අඳුරන්නෙවත් නෑ වගේ... මං ඉක්මනට එහා පැත්තට ගිහින් ආයෙමත් ඔයා එනකං බලන් හිටියා. වෙනසක් නෑ. මාව දැක්කෙවත් නෑ වගේ ඔයා යන්න ගියා...

                                  හැමදාමත් වගේ මගෙ හිත හොඳටම පෑරුණා. එහෙමයි කියලා මං මොනවා කරන්නද. අඬන්නද. බෑ. ළමයි ඔක්කොම යනකං ඉඳලා මං ගේට්ටුවෙන් එළියට ආවා. බස් එකට ඇවිදගෙන යන අතරෙ මට කිසිම දෙයක් හිතුණෙ නෑ. දැනුණෙ මහා හිස් බවක් විතරමයි. ඔව්. මං ඒකපාර්ශවික ආදරවන්තයෙක්. ඒත් එහෙමයි කියලා මෙච්චර දුකක් විඳින්න මං කරපු වැරැද්ද මොකක්ද කියලා මට හිතාගන්න බෑ. මටත් වඩා ඔයාට ආදරේ කරන එකද...

                                  ඔයා යන මහේෂ් බස් එක ළඟට ඇවිදන් එනකොට මටත් කලින් මගෙ ඇස් ඒ පැත්තට හැරුණා. ඔයා ඇතුළෙ ඉන්නවා කියලා මං හොඳටම දන්නවා. ඒත් ඔච්චර ළමයි ගොඩක් අස්සෙ කොහොම හොයන්නද ඔයාව. එහෙමයි කියලා පරාජය බාරගන්න මගෙ ඇස් ලෑස්ති වුණේ නෑ. බස් එක පහුවෙනකම්ම  බලන් හිටියා. ඒත් ඔයාව දකින්න හම්බවුණේ නෑ. මගෙම හිත ගැන කලකිරීමකුත් එක්ක හිතේ දුක තවත් වැඩි වුණ එක විතරයි උණේ...

                                 ඇයි ජීවිතේ හැමදාම මටම මෙහෙමෙ කරන්නෙ. හැමදාම උණේ වැරදුණ එක විතරයි. සතුටු වෙන්න දාහක් දේවල් තියෙද්දි ඒ ඔක්කොම නැතිවෙන තරම්, එකම එක දුක හිතෙන දෙයක් මට දුන්නෙ ඇයි කියලා මට හිතාගන්න බෑ. කොහොම උණත් මං දන්නෙ එක දෙයයි. මොන දේ උණත් මං ඔයාට ආදරෙයි. මට ඒක නවත්තන්න බෑ...

                                 ගොඩාක් චූටි කාලෙ මට ඕනි වුණා තරුවක්. ඇත්තම ඇත්ත එකක්. මගෙම කරගන්න. හැමෝම කිව්වෙ මට ඒක කරන්න බෑ කියලා. ඒත් මං ඒක විශ්වාස කළේ නෑ. ඒ විශ්වාසය අදටත් එහෙමමයි. මං තවමත් බලාගෙන ඉන්නෙ කවදහරි මට තරුවක් හම්බවෙයි කියලා. මගෙම එකක්. ඒ බලාපොරොත්තුව හැමදාටම තියෙයි...

                හරියටම ඔයා වගේ...

                                මහේෂ් එක මාව පහුකරන් ගියා. මටත් නොදැනිම ලොකු හුස්මක් වැටෙද්දි, මං ගිහින් බස් එකට ගොඩවුණා...

    ෴

නෙහැඟුණත් සෙනෙහස මගේ

                     හදවතේ තරහක් නෙවේ...

නොලැබුණත් සෙනෙහස ඔබේ

                     මගේ සෙනෙහෙ අඩුවක් නොවේ...

සිහිනයක් පමණයි ඔයා

                    තනිකමයි මට හිමි ලොවේ...

ඔය දෙනෙත් මගෙ වෙයි කියා

                    පතන්නම් මම මතු භවේ...

අහිංසක සිනහව ඔබේ

                    කිසිදාක අමතක නොවේ...

හුදෙකලා මාවත මගේ

                    හිමි නොවේ සෙනෙහස් සුවේ...

මිතුදමක් අසරණ උණා

                   දුක්බරයි හැඟුමන් මැවේ...

වැරදිකරු මම විතරමයි

                  රත්තරං ඒ ඔබ නොවේ...

~අවංක ආර්යන්~