මිතුදමක් පමණක්...

           මං බලාගෙන හිටියා. ගුරුවරු ඇවිත් කාල බීලා අපෙ ගුණ ගායනාකරලා ගියා. සමහරු ඉතිරිවා අස් කරනවා. තවත් සමහරු වටවෙලා කතාව. ඒත් පන්තියෙන් බාගයක්වත් අද ආවෙ නෑනෙ.

එකපාරම එයා මං ගාවට ඇවිත් මගෙ ළඟ තිබ්බ පුටුව ඇදලා වාඩි උනේ මගෙ උරහිසටත් පාරක් ගහන ගමන්. මගෙ මනෝපාර කෑවා.

“මොනාද අනේ ඔච්චර කල්පනා කරන්නේ...“

“නෑ බං... අවුරුදු දෙකක් තමන්ට උගන්නපු ගුරුවරුන්ට සංග්‍රහයක් කරලා අන්තිම වතාවට වැඳලා යන දවසෙවත් ඉස්කෝලෙ එන්න බැරි තරමට අපෙ සමහරක් එවුන් පාඩම් කරනවනේ නෙහ්. නැද්ද?“

“හ්ම්...“

මං හොඳට එයා දිහා බැලුවා. පාට තලෙළු උනාට මොකද මාර ලස්සනයි. පියකරුයි. හැමතිස්සෙම ඉස්සරහට දාගෙන ඉන්න කොණ්ඩ කරල් දෙක මට හැමවෙලේම මතක් කළේ චිත්‍රපටිවල තියෙන නැව්වල රුවල් අදින කඹ.

පන්තියෙ එවුන් මොනා කිව්වත් එයා මගෙ යාළුවෙක්. හොඳම යාළුවෙක්. එච්චරයි. උසස් පෙළට ආව අළුත මට වැඩියම ෆිට් වෙච්ච කෙල්ලො කීප දෙනාගෙන් කෙනෙක් එයත්. දෙන්න ම කවි ලියන හින්දා තමයි තවත් ෆිට් උනේ.

ආදරේ කියන්නෙ මොකක්ද කියලා මට කිසිම තේරුමක් නෑ ඒ දවස්වල. මොකද ඉතිං අත්දැකීමකුත් නෑනේ. ඒත් අනික් අයට වඩා මගෙ හිතේ එයාගැන විශේෂයක් තියෙනවා කියල මට දැණුනා. එයාගෙ හිතෙත් මං ගැන එහෙම දෙයක් තියෙන බව මට හොඳටම තේරුණා.

මට එයාගෙ වෙන්න හොඳටම පුළුවන්කම තිබුණා. ඒත් ඉතිං එයාට මගෙ වෙන්න බෑනේ. ඒ වෙනකොටත් එයා වෙන කෙනෙක්ගෙ වෙලා ඉවරයි. ඒක මම හොඳටම දැනගෙන හිටියා.

මං කොහොමටත් ම කුරුළු කූඩු කඩන පව්කාරයෙක් නෙවෙයි. ඒ හින්දා වෙන්නැති එයාගෙන් එන පුංචි ඉඟියකට පවා කිසිම අනුබලයක් නොදී විහිළුවෙන් ම මඟඇරලා ගියෙ. නැතුව හිතකින් කළා නෙවෙයි.

“මොකද අනේ ඔයාට අද වෙලා තියෙන්නේ...? මොනාද ඔච්චරම කල්පනාව...? ඇයි දැනටමත් විභාග භීතිකාවද...?“

ආයෙමත් කෑව මගෙ මනෝපාර.

“එහෙම රෙද්දක් නෙවේ බං... මං මේ කල්පනා කරේ ඉතිං ඉස්කෝලෙ ගිහිල්ලත් ඉවරයිනෙ නේහ් කියලා...“

“හ්ම්...“

මට සද්දෙ දැම්මට මොකද එයත් ඒ පාර කල්පනාවට වැටුණා. එකපාර ම මූණ අඳුරුවෙලා ගියා. කාටත් ඉතිං අවුල් තමයි ඉස්කෝලෙ කාලෙ ඉවර වෙන එක.

“මේං...“

එකපාර මෙයා මගෙ අතින් අල්ලලා ඇද්දෙ මීට කලින් මුදු දාපු අත් දැකලා නෑ වගේ. මැදගිල්ලෙ තිබ්බෙ අපල කියලා අම්මා දම්මවපු මුද්ද.

“හ්ම්...“

“ලස්සනයි...“

         

එහෙම වෙන්න එපැයි රෙද්ද ඉතිං මමනෙ මොස්තරේ තේරුවෙ. මුද්දත් එක්ක ම ඇඟිල්ලත් ඇදලා ගලවන්න කලින් මම ම ඒක ගලවලා එයා අතට දුන්නා.

“ඇයි මේක දැම්මෙ...“

ඕන්නැති මඟුලක් නෑ ඉතිං. වෙලාවකට මෙයත් අහන්නෙ මහ පුදුම දෙවල් තමයි. ඇයි දෙයියනේ... අපලවලට මිසක් ආතල් එකට අපල මුදු දාන්නෙ නෑනේ.

“ඕක දාපුහාම විභාගෙ පාස් වෙනවා... නිකංම...“

මං කින්ඩියට වගේ කිව්වෙ.

“නෑ... ඇත්තමයි ද...?“

“ඇත්ත තමා රෙද්ද ඉතිං... ආයෙ මං බොරු කියනවය...“

          ටිකක් වෙලා මුද්ද ඒ මේ අත හරව හරව ඉඳලා ආයෙම මගෙ අත ඇදලා අරන් මුදු දාන ඇඟිල්ලෙන් අල්ල ගෙන ඒක අඹරලා අතෑරියා. මගෙ මූණ දිහා බැලුවා.

“මැඳගිල්ලට මුදු දදා ඉන්නෙ, මේකට මුද්දක් දාගන්න අදහසක් නැද්ද තාම...?“

          ඔය ඇහුවෙ ඉඳලා ඉඳලා හොඳ ප්‍රස්නයක්. අනේ ඉතිං මොකටද මගෙ කට.

“දාගන්නනම් අදහසක් තියෙනවා... ඒත් ඉතිං මොනා කරන්නද, මේකට මුද්දක් දාන්න කවුරුවත් ම කැමති නෑනේ... මම පව්“

මං එහෙම කිව්වට මොකද ඒ ඇඟිල්ලට මුද්ද දාන වැඩේ කෙනෙක් බාර අරන් ගොඩක් කල්.

එයා එකපාර මගෙ මූණ දිහා බැලුවා. එනපොට හොඳ නෑ කියලා මට හිතුණෙ කලාතුරකිනුත් කලාතුරකින් විතරක් ම එයාගෙ මූණෙ දකින්න හම්බවෙන අමුතු ම විදිහෙ දඟකාර හිනාව දැක්කාමයි.

“මං මේ මුද්ද ඒකට දාන්න ද...?“

එහෙම ඇහුවෙ අයෙමත් මගෙ ඇඟිල්ලෙන් ඇදලා අල්ලන ගමන්. තව පොඩ්ඩෙන් මුද්දක් දාන්න ඇඟිල්ලක් ඉතුරු වෙන්නෙ නෑ.

“හ්ම්...“

මං එහෙම කිව්වෙ ඇයි ද කියලා මට ම හිතාගන්න බෑ. මේක කොහොමටවත් වෙන්න ඕනි දෙයක් නෙවේ. විහිළුවටවත් වෙන්න ඕනි දෙයක් නෙවේ. අපි දෙන්නා යාළුවො විතරයි. යාළුවො විතරමයි.

අනේ මන්දා. මෙයාගෙ හිතේ මොනව තියෙනවද කියල මට හිතාගන්න බෑ. අපි දෙන්නම හොඳට ම දන්නවා අපිට අපේ වෙන්න බෑ කියලා. එක අතකට මෙහෙම බොරුවට හරි එයා මගෙ අතට මුද්දක් දැම්ම එක කොච්චර දෙයක්ද...? මට එහෙම හිතුණා. එයාටත් එහෙම ම හිතුණද මන්දා.

ඇඟිල්ලෙ මුලටම හිරවෙන්න මුද්ද දාපු එයා අත් දෙකෙන්ම මගෙ අත අල්ලලා මිරිකුවා.මගෙ ඇඟට එකපාර ම කරන්ට් එක වැදුණ වගේ දැණුනා.මං එයා දිහා බැලුවා. ඒ මූණෙ තිබ්බ හැඟීම් මට වචන වලින් කියන්න බෑ. කොහොමටවත් ම බෑ.

සමහරක් විට මගෙ මූණත් එහෙම්ම ම වෙන්නැති.

    ෴

පෙර භවයක දී

එක් වී ඉන්නැති

ඒකයි නුඹ මට හුරුපුරුදූ...

ළං වී තනි වී

දොඩමලු වෙන්නැති

ඒකයි මේ හැටි හිතමිතුරූ...

බිඳක් තරහ වී

යළිත් සිනහවෙන

නොමියෙන මිතුදම මට සොඳුරූ...

දුරකින් සිටියත්

අමතක වෙන්නැති

හේතුව දන්නෑ මම මිතුරූ...