ජීවිතේ පාඩම්....

මං බලාගෙන හිටියා. ඒ මූණෙ තිබ්බ හැඟීම් මට විස්තර කරගන්න තේරෙන්නෙ නෑ. ලොකු වේදනාවක්, දරාගන්න බැරි වේදනාවක් පැහැදිලිව ම තිබ්බා. ඊටත් යටින් ආත්මානුකම්පාවෙන් පිරුණු විශාල දුකක්.

ඒ ඔක්කොම එකට එකතුවෙලා ජීවිතෙන් හෙම්බත්වෙච්ච, සමාජයෙන් තැලිලා පොඩිවෙලා කොන්වෙලා ගියපු ජීවිතයක් ඇතුලෙ හැංගිච්ච කලකිරීම. තමන්ට මෙහෙම කරපු සමාජය ගැන ඒ හිත ඇතුලෙ මොන වගේ හැඟීමක් තියෙනවද කියලා මට හිතාගන්න බැරිවුණා.

~ ~ ~

ගෙදරට බරක් වෙවී ඉඳලා ඉඳලා යන්තම් තමන්ගෙ කකුල්වලින් හිටගන්න පටන්ගත්තා විතරයි ඒ දවස්වල. උදේට බස් එකේම යනවා. හවසට බස් එකේම එනවා. කම්මැලිකමක් ගෑවිලාවත් නෑ. මොකද පට්ටාන් ගත්ත අලුත හින්දා.

අඳුනන එවුන් කීපදෙනෙක්ම සෙට්වෙන හින්දා බස් එකේ යන එන ටිකත් අවුලක් නැතුව ඔහේ යනවා. එදා නියම දවසක්. පොලිස් අංකල්ටත් හිනාවක් දාගෙනම මම පාර පැන්නා.එහා ගෙදර අයියා එතකොටත් බස් හොල්ට් එකේ.

කතාවෙන් කතාවෙන්ම ඉස්සරලාම ආව බස් එකට නැග්ගා. දෙයියනේ කියලා පිටිපස්සෙම සීට් එක හිස්. මං ඉතින් කෝමත් අයිනක්නෙ හොයන්නෙ. මං සීට් එකේ දකුණු අයිනෙන් වාඩි උනා. අරූ මං ගාවින්ම වාඩි උනා.

බස් එක ඊළඟ ප්‍රධාන නැවතුමේ නැවැත්තුවා. කොන්දගෙ මූණෙ මල් හතයි. පිරෙන්නම සෙනඟ නැග්ගා බස් එකට. බස්එක ඇද්දුවා. අයියාකාරයාගෙ කටට නිවනක් නෑ. ටිකකට කලින් අලුතෙන් ගත්ත රවුටරේ ගැන කියවපු එකා ඒ පාර ප්‍රවාහන ඇමති වෙන්න කතාව.

~ ~ ~

ඕනි වැරැද්දක් කරලා අපිට එහෙම නොකළා වගේ ඉන්න පුලුවන්. අනික් අය රවට්ටන්න අපූරුවට රඟපාන්න පුළුවන්. කිසිම අවුලක් නෑ. ඒත් තමන්ගෙ හෘදසාක්ෂියෙන් ගැළවෙන්න පුළුවන්ද...?

කවමදාකවත් තමන්ට තමන්ගෙ හෘදසාක්ෂිය රවට්ටන්න බෑ. ඒකට බොරු කරන්නත් බෑ. හිතලා කළත්, නොහිතා උනත් තමන් තමන්ට ම සමාව දෙන්නෙ නැති විදිහෙ වැරැද්දක් උනොත්, ඒක මාරම වේදනාවක්.

හැබැයි ඉතින් වෙච්ච දෙයක් වෙනස් කරන්න අපි කාටවත් ම බෑ. කරන්න පුළුවන් එකම දේ ආයෙමත් පාරක් ඒ වැරැද්ද නොවෙන්න වගබලාගන්න එක විතරමයි. ඔව්. එච්චරයි.

~ ~ ~

          හැරෙන්නවත් ඉඩක් නැති බස් එකට ඒ විදිහට නැග්ග ඒ මිනිහා දිහා හැමෝම බැලුවෙ නොරිස්සුමෙන්. කිහිලිකරු දෙකත් එක්ක මේ බස් එකටම නැග්ගෙ. මෙච්චර සෙනඟ ඉන්නවා දැක්කෙ නැතුවද...? සමහර විට මිනිහට හදිස්සියක්ද දන්නෙ නෑ.

හැබැයි කවුරුවත් මිනිහට සීට් එකක් දෙන්න තරම්නං කාරුණික උණේ නෑ. කට්ටිය තම තමන්ගෙ පාඩුවේ හිටියා. සික් ! මටවත් දෙන්න තිබ්බා සීට් එක. ඒත් මං ඉන්නෙ මුල්ලෙමනේ. ඉතිං කොහොමද දෙන්නේ. ඒ ඇරත් ළඟ ඉඳපු එකෙක්ටවත් දෙන්න බැරිනං මං මොකටද දෙන්නෙ.

          මං ආපහු අරූ කිය කිය හිටපු කතාවට අවධානය යොමුකළා. අර මිනිහා හෙමීට ළඟ තිබ්බ කණුවකින් අල්ලගෙන ඒ කණුවටම හේත්තු උනා. බස් එක දිගටම ඉස්සරහටම ගියා. හැමෝටම ඒ මනුස්සයාව අමතකම වෙලා ගියා.

          අවසානෙ ටවුමට බස් එක ඇවිත් නැවැත්තුවා. හැමෝම පොර කෑවෙ ඉක්මනට ම බැහැගන්න. ඒත් එක මනුස්සයෙක් විතරක් බහින මිනිස්සු අතරෙන් ඉඳගන්න සීට් එකක් හෙව්වා. හරියටම කිව්වොත් ඉඳගත්තා නෙවෙයි, සීට් එකට ඇදගෙන වැටුණු ඒ මනුස්සයා කිහිලි කරු දෙක දෙපැත්තෙන් තියලා දිගම දිග හුස්මක් හෙලුවා.

          මට එකපාරට ම බැලුණෙ ඒ මූණ දිහා.

~ ~ ~

මං බස් එකෙන් බැස්සෙ රූකඩයක් වගේ. හිතාගන්න බැරි තරම් වේදනාවක් හිත ඇතුලෙ තියෙනව වගේ මට දැණුනා. උගුරත් හිරවෙලා. හුස්ම ගන්නත් අමාරුයි වගේ. ඇයි මට බැරි උණේ ඒ මනුස්සයාට ඉඳගන්න සීට් එක දෙන්න...?

ඒ මනුස්සයා කොච්චර අපහසුවකින්ද හිටගෙන එන්න ඇත්තෙ. කවුරුවත්ම  සීට් එක දුන්නෙ නෑ කියලා මමත් නොදී හිටපු එක හරි ද...? හැමෝම වැරදි කරනවා කියලා මමත් ඒ වැරැද්දම කරන්න ඕනෙද...?

ආයෙනං මට ඒ මූණ දිහා බලන්න බෑ. ඇත්තම කිව්වොත් ඒ මූණ දිහා බැලුවාම මටම බෑ මට සමාව දෙන්න. මං ආපහු හැරිලා බලන්නෙවත් නැතුව ඉස්සරහටම ගියා. වෙච්ච වැරැද්දක් ආයෙ හදන්න බෑ. හැබැයි ඒකෙන් පාඩමක් ඉගෙනගෙන ආයෙමත් ඒ වැරැද්ද නොකර ඉන්න පුළුවන්.

ඔව්, ආයෙමත් කවමදාකවත් මම ඒ වැරැද්ද කරන එකක් නෑ.

෴

ප.ලි : පරණ කතාවක් මතක් උණේ ඊයෙ බස් එකේදි වයසක ආච්චි කෙනෙකුට සීට් එක දෙන වෙලාවෙ. අවංකවම ඒ සිද්ධිය මගෙ ජීවිතේ ලොකු වෙනසක් කළා. මාව තවත් සංවේදී පුද්ගලයෙක් කළා කිව්වොත් හරි.

ප.ප.ලි : උදේ පාන්දර ඒක ටයිප් කර කර ඉන්න කොට මෙන්න අම්මා ඇවිත් සුබ පතනවා. දෙයියනේ.... මටත් හොරෙන් මගෙ උපන් දිනෙත් ඇවිල්ලා. එහෙනං මට සාමය සතුට පිරි සුබ ම සුබ උපන් දිනයක් වේවා...!

( සික් ! පරිගණකයේ ඇති මගුල් මෙව්වා එකක් නිසා 10 ලෙස පෙන්නුවද මමතුමා විසින් මෙය පබ්ලිෂ් කරන ලද්දේ නොවැම්බර් 11 බව කරුණාවෙන් සලකන්න. )