පළමුවෙනි සිතුවිල්ල

                                                  ජීවිතේ හරි පුදුමාකාරයි. දුකයි සතුටයි මාරුවෙන් මාරුවට ඇවිත් යනවා. දවසක් ගෙවිල තව අලුත් දවසක් උදාවෙනවා. සතුටින් ඉන්න හිතුවට, දුකත් අනිවාර්යෙන් ම විදින්න වෙනවා. තත්පරෙන් තත්පරේ ගෙවෙද්දි, අපිටත් නොදැනිම අපි වෙනස් වෙනවා. බාහිරින් නැතත්, අභ්‍යන්තරයෙන් අලුත් අලුත් සිතුවිලි ඇතිවෙනවා. ඒ ඇතිවෙන සිතුවිලි කියන්න කෙනෙක් නැති වුණාම, ඒ සිතුවිලි අහන්න කෙනෙක් නැති වුණාම, එ් සිතුවිලි ඒ ඇති වුණ හිත ඇතුලෙම හුදෙකලා වෙනවා.



                                                  ජීවිතේ කියන්නෙ තරගයක්. ඇත්තටම තරගයක්. ඉතින් ඒ තරගෙ ඇතුලෙ, තවත් කෙනෙක් වෙනුවෙන් තමන්ගෙ කාලය යොදවන්න ගොඩක් අය කැමති නෑ. මිනිස්සු ආත්මාර්ථකාමී වෙනවා. මං හැමදාම හිතන දෙයක් තමයි, හැම කෙනෙක්ට ම හැමදේකට ම සාධාරණ හේතුවක් තියෙනවා කියන එක. ඉතිං ඒ අනුව බැලුවා ම මිනිස්සු බයයි තමන් පොඩ්ඩක් හරි පරක්කු වුණොත් තමන් මේ ජීවන තරගයෙන් පරදියි කියලා.

                                                  අන්න  ඒ වගේ මිනිස්සු ගොඩක් අතරේ, අර කලින් කිව්වා වගේ තමන්ගෙ ම හිත ඇතුලෙ හිරවුණු “හුදෙකලා සිතුවිලි“ ගොන්නක හිමිකාරයෙක් තමයි මම. කියන්න කෙනෙක් නෑ. අහන්න කෙනෙක් නෑ. අහන්න වුවමනා වුණත් ගොඩක් අයට වෙලාවක් නෑ. ඉතිං මෙච්චරකල් මගෙ හිතේ තියෙන ඒ හුදෙකලා වුණු සිතුවිලි මම ලිව්වා. පිටු ගණන් ලිව්වා. පොත් පිරෙන්න ලිව්වා. ඔහොම ඉන්න අතරෙ තමයි මං බ්ලොග් කියවන්න පටන් ගත්තෙ. මගෙ හිතේ තියෙන දේවල් මාත් බ්ලොග් එකක ලිව්වනම් කවුරුම හරි ඒවත් කියවයි නේද කියලා මට හිතුණා.

                                                  මං දෙයක් කරන්න හිතුවොත් අනිවාර්යෙන් ම මං ඒ දේ කරනවා. ප්‍රතිඵලය මොකක් උනත් මං ඒ දේ කරනවා. ඉතිං ඒ හින්දා මං මේ බ්ලොග් එක පටන් ගත්තා. ඉතිං දැං මට මගෙ හුදෙකලා වෙච්ච ඒ සිතුවිලි මෙතන ලියනවට අමතරව තවත් දෙයක් පුළුවන් වෙනවා. මෙච්චරකල් ඔය ගොල්ලන්ගෙ බ්ලොග් සටහන් කියවලා විතරක් නිකං හිටිය මට දැන් එව්වට අදහස් පළකරන්නත් පුළුවං.
මං දෙයක් ගැන කියනවනං, ඒ කියන්නෙ මගෙ අවංක අදහස. මට හිතුණ දේ හින්දා අදාළ කෙනාගෙ හිත රිදෙයි කියල මට හිතෙනවනං, මුකුත් ම නොකියා නිහඩව ඉන්න එක තමයි මගෙ සිරිත.

                                                  එහෙනං ඉතිං ඔන්න නමො විත්තියෙන් මගෙ බ්ලොග් එකත් පටන් ගත්තා. ඔයාටත් නිදහස් වෙලාවක ඇවිල්ලා මගෙ මේ හුදෙකලා වුණු සිතුවිල පොඩ්ඩක් කියවලා යන්න. සමහර විට යම් වැදගත් දෙයක් ඒ ඇතුලෙ තියෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා වෙන්න පුලුවං. මං කිසිම දේකින් සීමා වෙච්ච කෙනෙක් නෙවෙයි.ඒ හින්දා මගේ සිතුවිලිත් එක ආකාරයකට ම සීමා වෙනනෙ නෑ. විචාර, කවි, කතා, අනං මනං මේ හැම විදියකටම මං ලියයි. හැබැයි ඒ මගෙ ම සිතුවිලි. මගෙම අවංක සිතුවිලි. මගෙ හිත ඇතුලෙ හුදෙකලා වෙච්ච සිතුවිලි.

                                                 අනෙක් හැමදේ ම වගේ මගේ ආදර සිතුවිලිත් තියෙන්නෙ හුදෙකලා වෙලා. හදවතින් අපි අපෙ ම උණාට, ළං වෙලා ආදරේ කරන්න, ආදරෙ විදින්න අපිට අවස්ථාව අඩුයි. කතා බහ කරන්න තියා දකින්නවත් අවස්ථාවක් නෑ ගොඩක් වෙලාවට. මතකයන් තියෙන්නෙත් ගොඩාක් සීමිත ප්‍රමාණයක්. ඒත් අපි හැමදාමත් එකවගේ ම ආදරෙයි. ඉතිං මේ තියෙන්නෙ ඒ සීමිත මතකයන් මතක් වෙද්දි, සුපුරුදු විදියට ම හුදෙකලා වුණු මගෙ තවත් එක සිතුවිල්ලක්....

නිසංසල තරු දෑස අභියස,
නෙතු පියන් නොසලා....
බලා ඉන්නම් ආදරෙන් මං,
ඔය දෑත පටලා....

හැගුම් දහසක් හිතේ ඇතිමුත්,
දෙතොල් ගොළු කරලා....
සියක් දහසක් පෙම් පැතුම් ඔය,
නෙත් දෙකේ ඇදිලා....

දෙසිත එක් වී එක සිතක් වී,
ආදරෙන් බැදිලා....
ඉන්න සැමදා සෙනෙහසින් මගෙ,
හදවතේ රැදිලා....

                                                 පළමුවෙනි පෝස්ට් එක නිකං ම දාන්න බැරි හින්දයි ඕක දැම්මෙ. එහෙනම් ඉතිං දැනට මං නවතින්නම්. ඒත් මේ පටන් ගැන්ම විතරයි. ලැබෙන හැම ප්‍රතිචාරයක් ම සතුටින් භාරගන්නවා.
නිදහස් වෙලාවක මේ පැත්තෙ ඇවිත් යන්න එන්න. ඔයාල හැමෝටම තෙරුවන් සරණයි...!