සිහින...

 මං බලාගෙන හිටියා. කොච්චර සීතල උණත් ජනේලෙ වහලා දාන්න මට හිතුණෙ නෑ. තවමත් වැහි බිංදු එක දෙක වැටෙනවා. හුළං පාරින් ආව පිනි බිංදු ඇඟ පුරාම විසිරුණේ මුළු ඇඟම සීතල කරවගෙන.

ජීවිතේ පාඩම්....

මං බලාගෙන හිටියා. ඒ මූණෙ තිබ්බ හැඟීම් මට විස්තර කරගන්න තේරෙන්නෙ නෑ. ලොකු වේදනාවක්, දරාගන්න බැරි වේදනාවක් පැහැදිලිව ම තිබ්බා. ඊටත් යටින් ආත්මානුකම්පාවෙන් පිරුණු විශාල දුකක්.

මිතුදමක් පමණක්...

           මං බලාගෙන හිටියා. ගුරුවරු ඇවිත් කාල බීලා අපෙ ගුණ ගායනාකරලා ගියා. සමහරු ඉතිරිවා අස් කරනවා. තවත් සමහරු වටවෙලා කතාව. ඒත් පන්තියෙන් බාගයක්වත් අද ආවෙ නෑනෙ.

මකුළු දැල

මම බලාගෙන හිටියා. අරමුණක් නැතුව ඔහේ බලාගෙන හිටියා. ඇ‍දේ වැතිරිලා සීලිම දිහා ඔහේ බලාගෙන හිටියා. කාලයක් තිස්සෙ ප්ලෑන් කරපු දේ හරියාගෙනයි එන්නේ. මේ දේ වෙනුවෙන් මං කොයිතරම් නම් කාලයක් බලන් හිටියද...

පසුතැවෙන්නට පෙර ටිකක් හිතන්න....

මේක කොතනින් පටන් ගන්නද කියලා හිතාගන්න බෑ. මුලින්ම කියන්න ඕනි මං මේක ලියන්න ගත්තෙ එක හේතුවක් හින්ද නෙවෙයි. හේතු ගොඩක් හින්දා. ආසන්න හේතුව මට සහභාගී වෙන්න සිද්ධවුණ මළ ගෙවල් දෙකක්. ඒ ඇරෙන්න එහෙන් මෙහෙන් ඇහෙන නිව්ස් එහෙමත් හේතුවක් උනා. ආදරණීය දුවක් තමන්ගෙ තාත්තව බලු කූඩුවෙ එහෙම දාල තිබ්බෙ. ඔය ඔක්කොම නිසා මට හිතුණා මේ ගැන පොඩ්ඩක් ලියන්න.

මනෝ...

මොනව කරන්නද කියල හිතා ගන්න බෑ. දැං ඉතිං වෙන කරන්න දෙයක් නැති එකේ ඉක්මනට ගෙදර යන්න ඕනේ.  ගෙදර ගිහින් ඇඳට වැටිලා නින්දක් ගහලා මේ වෙච්ච ඔක්කොම අමතක කරලා දාන්නයි මට ඕනේ. ඔව් හැමදෙයක් ම. හැමදෙයක් ම අමතක කරලා දාන්න ඕනේ. ඒත් එහෙම ලෙසියෙන් අමතක කරන්න පුළුවන් වෙයිද? ඇයි බැරි? අනිවාර්යෙන් පුළුවං. එයාට එහෙම පුළුවන්නං ඇයි මට බැරි?  දැන් අය ස්ටෑන්ඩ් එකට ගිහින් සීට් හොයන්න දෙයක් නෑ. වටෙන් ගිහින් එන එකක එල්ලිලා යනවා. දැං ඉතිං ඉදගෙන ගියත් එකයි හිටගෙන ගියත් එකයි.

පසුම්බිය...

“අයියෙ“

                        මං හැරිලා බැලුවා. මොනවා ! මං ගල්ගැහුණා. මේක වෙන්න බෑනේ. මූ කොහොමද මෙහෙම පණපිටින් ඉන්නෙ. හොල්මනක්වත්ද? ඒත් මේ මහ දවල් මෙච්චර සෙනගක් මැද්දෙ. වෙන්න බෑ.

ඒ මිහිරි මකරන්ද...

                                    

                            වෙලාව හයටත් ළඟයි. මං මල්ලියවත් ඇදගෙන දුවගෙන ඇවිත් බස් එකකට ගොඩවුණා. සාමාන්යෙන් බස් එකක යනකොට සැප පහසු මුල්ලක් අල්ලගෙන ආතල් එකේ මනෝපාරක් ගහගෙන යන එක තමා මගෙ පුරුද්ද. ඒත් ඉතිං ඒ සෙල්ලං අද බෑනේ. මූව යහතිං එක්කං ගිහින් ගෙදරට බාරදීමේ බාරදූර්ය වගකීම මට පැවරිලා තියෙනවනේ. 

තවත් එක දවසක්...

                                   පැවිලියන් එකට මෙහා පැත්තෙන් සැරිය නැවැත්තුවා. බස් එකෙන් බැස්ස ගමන්ම මට පෙණුනෙ පිට්ටනියෙ එහා කොනේ තියෙන මාරා ගහ. මට එකපාරටම මතක් උණේ මං මේ ඉස්කෝලෙට මුලින්ම එනකාලෙ මේ ගහ කොච්චර ලස්සනට තිබුණද කියලා. පිටිපස්සෙන් වැවත් එක්ක පෙනෙනකොට මාරම ලස්සනයි. ඒත් දැන් ගහ බාගයක් විතර ම මැරිලා. අතු දෙක තුනක් එක්ක කඳ විතරක් තියෙනවා. ඉස්සර වගේ නෙවෙයි. දැන් නම් මට මහ මූසල හැඟීමක් දැනෙන්නෙ ඒක දැක්කහම...

~ආදරය~

මාතෘකාව දැක්ක ගමන් ම “ඇරඹුම ම කඳුලක් වෙලා......“ වගේ හැඟීමක් ඇතිවුණා ද? ගොඩක් දෙනාට එහෙම වෙන්න ඇති. මොකද ආදරේ කියන්නෙ ගොඩක් දෙනෙක් විවෘතව කතාකරන්න කැමති මාතෘකාවක් නෙවෙයි. අනේ මන්දා....... මමනං හරිම කැමතියි ආදරය කියන දේ ගැන කතාබහ කරන්න. අනික් අයගෙ අදහස් දැනගන්න. ඉතිං.... අපි කතා කරමු.

පළමුවෙනි සිතුවිල්ල

                                                  ජීවිතේ හරි පුදුමාකාරයි. දුකයි සතුටයි මාරුවෙන් මාරුවට ඇවිත් යනවා. දවසක් ගෙවිල තව අලුත් දවසක් උදාවෙනවා. සතුටින් ඉන්න හිතුවට, දුකත් අනිවාර්යෙන් ම විදින්න වෙනවා. තත්පරෙන් තත්පරේ ගෙවෙද්දි, අපිටත් නොදැනිම අපි වෙනස් වෙනවා. බාහිරින් නැතත්, අභ්‍යන්තරයෙන් අලුත් අලුත් සිතුවිලි ඇතිවෙනවා. ඒ ඇතිවෙන සිතුවිලි කියන්න කෙනෙක් නැති වුණාම, ඒ සිතුවිලි අහන්න කෙනෙක් නැති වුණාම, එ් සිතුවිලි ඒ ඇති වුණ හිත ඇතුලෙම හුදෙකලා වෙනවා.