සිහින...

 මං බලාගෙන හිටියා. කොච්චර සීතල උණත් ජනේලෙ වහලා දාන්න මට හිතුණෙ නෑ. තවමත් වැහි බිංදු එක දෙක වැටෙනවා. හුළං පාරින් ආව පිනි බිංදු ඇඟ පුරාම විසිරුණේ මුළු ඇඟම සීතල කරවගෙන.

හිරිගඩු පිපෙන සීතලට ඇඟම ගල්වෙලා තිබුණත් එතනින් අයින් වෙන්න මට හිතුණෙ ම නෑ. ගස්වල කොළ උඩ වතුර බිංදු දිලිසුණා. ඒ හඳ එළියට නෙවෙයි. ජනේලෙන් වැටිච්ච ලයිට් එළියට. මං කාමරේ ලයිට එක නිවලා දැම්මා.

        

           ඒ පාර මොකුත්ම පේන්නෙ නැතුව ගියා. හැමතැන ම එකවගේ ම කළුවර ම විතරයි. මං අහස දිහා බැලුවා. හිතුවා හරි. හඳ නෑ. සමහරක් විට වැහි වලාකුළුවලට වැහිලා වෙන්නැති. පුංචි ම පුංචි තරුකැට දෙක තුනක් විතරක් තනියම මං දිහා බලන් හිටියා.

           

          මහ රෑට ජනේලෙ ළඟට වෙලා කළුවරේ එළිය දිහා බලන් ඉන්න එක පුංචි  කාලෙ ඉඳල ම මගෙ පුරුද්දක්. කිසිම සද්දයක් බද්දයක් නැති ඒ වෙලාවට කිසිම අරමුණක් නැතුව එහෙම බලන් ඉන්නකොට හිතට අමුතුම නිදහසක් දැනෙන්නෙ.

          එහෙම බලාගෙන කොච්චරක් නම් හීන දකින්න ඇතිද. ඒත් ඒ සමහරක් හීන, හීන  විතරක් ම වෙලා ගියා නේද කියලා මතක් වෙනකොට පපුව ඇතුලෙන් පුංචි වේදනාවක් ආවෙ නැතුවමත් නෙවෙයි.

          ඒ පාර ආයෙම වැස්ස වැඩි උනා. නැති වෙච්ච දේවල් ගැන කොච්චර හිතුවත් ඔච්චර තමයි. අමතක කරන්න අමාරු උනත් අපිට අහිමි වෙච්ච සමහරක් දේවල් ආයෙ කවමදාකවත් අපිට හම්බවෙන්නෙ නෑ.

          මං ජනේලෙ වහලා දාල ඇඳට වැටුණා.

         

පැතුවෙමි පැතුම්

නිදි නොලබන  රෑ තිස්සේ...

පාළුව මැකෙන්නට

ගෙතුවෙමි කවි සිත්සේ...

නුඹ ගැන මැව් සිහින

තවමත් හිත අස්සේ...

එබිකම් කරයි කඳුලක්

නෙතු අග්ගිස්සේ...

තරු කැට තනිවෙලා

සඳ නෑ රෑ තිස්සේ...

ඔය සඳවත සිහිව

මගෙ හදවත ගැස්සේ...

පෙර දින ඔබට පිදු සෙනෙහස

මා සිත්සේ...

ඒ විලසින් ම තවමත් ඇත

හිත අස්සේ...

~අවංක ආර්යන්~