"නැඟිටලා මේ තේ එක බීල ඉන්න. අද මොකුත් වැඩක් නැද්ද..."
මගෙ උරිස්සෙන් හොලවන ගමන් මාලි කිව්වා. මේ ගෑනිගෙනුත් මාර වදයක් තියෙන්නෙ වෙලාවකට. මම එහෙමම ඇඳේ අනික් පැත්තට පෙරලිලා අතට අහුවුණ කොට්ටයක් බදාගෙන, පොරෝනෙ ඇතුළට තව ටිකක් ගුළි උනා. එතකොටම මැසේජ් එකක් ආව කියල ෆෝන් එක වයිබ්‍රේට් උනා. අම්මටසිරි. තව පොඩ්ඩෙන් අමතක වෙනවනෙ. මං එහෙම්මම ඇඳෙන් බිමට පැනල මේසෙ උඩ තිබ්බ ෆෝන් එක අතට ගත්තා.
මාලි තාමත් දොර ළඟ ඉඳන් පුදුමවෙලා වගේ මං දිහා බලන් ඉන්නවා. මොන මඟුලක් වෙලාද මේ ගෑනිට. මට මගෙ ෆෝන් එකවත් නිදහසේ අතට ගන්න බැරිද. එක පාරයි රැව්වේ ගියා යන්න පාඩුවෙ. මම ස්ක්‍රීන් එක අන්ලොක් කරලා මැසේජ් එක ඕපන් කළා.
"ඔයා එනව නේද අද ?"
වෙලාව අටත් පහුවෙලා.
"එනව මැණික එනවා..."
මං ඉක්මනට රිප්ලයි එකක් දාල තුවායත් අරගෙන වොශ් රූම් එකට රිංගගත්තා.
***** ***** ***** ***** *****
"මං මේ නර්සරිය ඉස්සරහ ඉන්නෙ අනේ. අවුවයිත් එක්ක..."
දකුණු පැත්තෙ තිබුණ කකුල කරට ගත්ත මම ඒක තද කරගෙන ටිකක් වේගෙ වැඩිකරා. ෆෝන් එක කනේ තියෙද්දිම ඇස් කරකවලා මා දිහා බලන ගමන්, එයා අත මගෙ බඩට තද කරලා මාව නවත්තන්න හැදුවා. ඒව කොහෙද මාත් එක්ක...
"වෙලාව හරි තමා... වෙලාව හරි උනාට තාම ඇරියෙ නෑ. ඒකතමා මාත් මේ බලන් ඉන්නෙ..."
මම ඉස්සරහට බරවෙලා දකුණු අතින් ඒ පිරුණු පපුව මිරිකන්න ගත්තා. එකක් මගෙ අල්ලටත් ගන්න බැරිතරම්, ලොකුයි. මගෙ පාරක් පාරක් ගානෙ එයා පස්සට විසිවෙනවා. ඒත් යටින් අතදාල අල්ලන් ඉන්න නිසා ගැස්සෙනවා විතරයි. යටිතොල හපාගෙන ආයිමත් මා දිහාවට දඟකාර බැල්මක්. මං දන්නව දැන් කෙඳිරිය පිටකරගන්න බැරුව හෙනම අමාරුවෙන් ඉන්නෙ, කෝල් එක නිසා.
"හරි අන්න ඒ පාර නම් ඉවරයි වගේ. එහෙනම් මං තියන්නම්.... ආ හරි... පරක්කු වෙන්නෙ නෑනෙ අද....? හරි.... පරිස්සමින් ඉන්න. බුදු සරණයි...."
ෆෝන් එක කට් කරල ඇඳේ පැත්තකට විසිකරපු එයා ලොකු හුස්මක් පිටකළා.
"වෙලාගියා නේද අද. දැන් ඇත්තටම වෙලාව හරි මං හිතන්නෙ. පොඩි එකා බලාගෙන ඇති..."
"ඒකට කමක් නෑ අනේ. ටීචර්ස්ලා බලාගන්නව එක්කන් යන්න එනකම්. ටිකක් පරක්කු උනා කියල මොනා වෙනවද. අනික ගියත් එතෙන්ට වෙලා ඉන්නෙපැයි ලොක්කගෙ පංතියත් ඇරෙනකම්ම..."
එයා එහෙම කියලා තවත් කොට්ටයක් අරන් ඔලුවට යටින් තියාගත්තා. ඉස්සරහට බරවෙලා මගෙ ඔලුවෙන් අල්ලලා එයා ළඟටම මාව පහත් කරගත්තා.ඒ කරල මගෙ ඇස් දිහාම බලන් ඉන්න අතරෙ බාගෙට ඇරුණු තොල්පෙති අතරින් ලාවට කෙඳිරියක් පිටවුණා, ගොඩක්ම ගොඩක් සරාගික විදියට. ආයෙමත් සැරයක් අපෙ තොල් එකිනෙකට පැටලුණා.
වහලෙ උළුපේලි දිගේ ගිහින් ගිහින්ම මගෙ ඇස් දෙකට මහන්සියි. එයා තවමත් මගෙ උරහිසට ඔලුව තියන් සුව නින්දක. මේ ගතවුණු මොහොත හීනෙනුත් විඳිනවා වගේ කට කොනක හිනාවක් රැඳිලා, උඩුතොලේ දාඩිය බිංදුත් එක්ක හරි ලස්සනට පෙණුනා. නින්දෙන්ම ඒ දිග ඇඟිලි තුඩු මගෙ පපුව පහුරුගානවා. රිද්මයකට ගන්න ඒ ගැඹුරු හුස්ම පාර කෙලින්ම වදින්නෙ මගෙ පපුවට.
පපුවෙ තිබ්බ අත අයින් කරලා, උරහිසේ තිබ්බ මූණ හෙමීට කොට්ටයක් උඩින් තියන ගමන් මම ඇඳෙන් නැගිට්ටා. පුටු ඇන්ද උඩ තිබුණ කලිසමෙන් සිගරට් පැක් එකයි ලයිටර් එකයි අරන් ඇඳකොනෙන් වාඩිවෙලා ඇඳ විට්ටමට හේත්තු උනා. මේ කරන වැඩේ හරිද වැරදිද කියන දෙක අතරෙ හිත මොහොතකට දෝලනය උනා. ආයෙ රෙද්දක් හිතනවා මමත්. සිගරට් එකක් පත්තු කරලා බර දුම් උගුරක් ඇද්දා. ඒක දුම් වළාකුළක් වෙලා පාවෙලා යනකොට ඒත් එක්කම හිතේ තිබුණ දෙගිඩියාවත් ඈතට පාවෙලා ගියා.
උර තලය මත තවම - මැණික සුව නින්දේ
සිහිනෙන්ද සොඳුර මා - තොල් පහස වින්දේ
තවම නොදනිමි කිමද - පතිනි දම් බින්දේ
ඇඟිලි තුඩු ළමැද මත - රූ රටා ඇන්දේ
පමා වූ මලවිසර - දෙසිත් මල්සැනසූ
බොරු චාටු ඇයි හිමිට - නුඹ කොහිද විමසූ
රන් මුදුව ඉකිබිඳියි - අතැඟිල්ල සැරසූ
පව්කාරයා මමද -කැදැල්ලක් වැනසූ
***** ***** ***** ***** *****
බස් හෝල්ට් එකේ කණුවට හේත්තුවෙලා ඉඳලම මගෙ පිටත් රිදෙන්න ගත්තා. පළවෙනි සිගරට් එක ඉවර වෙලත් ටික වෙලාවක්. මං තව සිගරට් එකක් පත්තුකර ගත්තා. අහස අඳුරුවෙලා තියෙන විදියට නම් හවසට හොඳටම වහියි වගේ. ඉක්මනට ගෙදරට යාගන්න ඕනි. මේ යකා මොන මඟුලක් කරනවද මෙච්චර වෙලා. කෝල් එක දීලත් පැය බාගෙකට වැඩී දැන්.
ඈතින් වාහනේ එනව අඳුරගත්ත ගමන් මම සිගරට් එක බිම දාල පෑගුවා. මේක ඉවරයක් කරගන්න ඕනි ඉක්මනට. මං ගාවම නැවැත්තුව කාර් එකේ වීදුරුව හෙමීට පාත් උනා. ඒකෙන් ඇතුළට එබුණ මම, මගෙ අතේ තිබුණ පෙට්ටිය හිස් සීට් එක උඩින් තිබ්බා. මගෙ දිහාට දික් උනු ලියුම් කවරෙ අරගෙන සාක්කුවට දාගත්ත මම, ආපහු එන්න හැරුණෙ වාහනේ ආයෙ පිටත් වෙන්නත් ඉස්සරලා.
ගෙදරට ළංවෙනකොට මාලි මං එනකම් බලන් ඉන්නව මට දුර තියාම පෙනුනා. මං එළියෙ තිබුණ පුටුවකට බරදුන්නෙ ශර්ට් එක ගලවලා ඇන්දට දානගමන්මයි. වචනයක්වත් නොකියා ගෙට ගිය මාලි ටික වෙලාවකින් ආයෙම ආවෙ මට තේ එකකුත් අරගෙන. තේ එක අරගෙන ටිකක් බොනකම්ම සද්දයක් නෑ. මගෙන් වචනයක් පිටවෙනකම්ම බලන් ඉන්නවා. ඒ එයාගෙ හැටි.
"ඒ වැඩෙත් ඉවරයි..."
මං කිව්වම ඒ මූණ ටිකක් එළිය උනා. ඒත් ප්‍රශ්නාර්ථයක්...
"හොඳටම විශ්වාසයිද ඔයාට ඕකෙන් ප්‍රශ්නයක් ඇති වෙන්නෙ නෑ කියලා..."
"ඔව්. මං හිතන්නෑ කොහොමත් මිනිහා ඕවා එළියට දායි කියල. ඌ මේක කරේ ඩිවෝස් එක ගන්න ලේසි වෙන්නයි දරුවන්ගෙ කස්ටඩි එක ගන්නයි මං හිතන්නෙ. ඒක නම් හොඳයි හැබැයි. ඒ **තිට *කාගන්න ගියාම දරුවො ගැන සිහියක් නෑ. මං දන්නවනෙ..."
"ඒත් ඔයත් ඉන්නවනෙ ඒවගෙ..."
"ඒ එකකවත් මගෙ මූණ පෙනෙන්නෙ නෑ."
ඒ මොනව කිව්වත් මූණෙ තියන අවුල හරිගියෙ නෑ තාම...
"හැබැයි මල්ලිව නම් පේන්න ඉන්නවා. ඒත් ඉතිං තමුසෙයි තව දහපහළොස් දෙනෙකුයි ඇරෙන්න වෙන කාටවත් ඒකෙන් මාව අඳුරගන්න බෑනේ..."
සාක්කුවෙ තිබ්බ ලියුම් කවරෙ මාලිගෙ අතට දෙන ගමන් මම කිව්වා. ඒකට නම් ගෑණිට හිනා ගියා. ලියුම් කවරෙ තිබ්බ පන්දාහෙ කොළටික දැක්ක ගමන් මූණත් එළිය වැටුණා. අම්මප මේකි නම්...
ෆෝන් එක රිංවෙන්න ගත්තා.
"වැඩේ පත්තු වෙලා වගේ. මෙන්න අර ගෑනි ගන්නවා..."
ස්ක්‍රීන් එකේ වැටුණ නම්බරේ දැක්කම මට ඉබේම කියවුණා.
කෝල් එක කට් කරපු මම එහෙමම සිම් එක ගලවලා අරන් දෙකට කඩලා පැත්තකට විසිකරලා දැම්මා.
