මට එයාව මුලින්ම හම්බෙන්නෙ IT ක්ලාස් එකේදි. සුදුපාට ඉස්කෝලෙ ඇඳුමට ඒ සුදු මූණ තවත් පාට වැටිලා තිබුණා. මුලින්ම ඒ ඇස් මගෙ ඇස් එක්ක පැටලුණු වෙලේ ටික වෙලාවක් යනකම් අපෙ ඇස් පැටලිලා තිබුණා. ඒක හරියට හීනයක් වගේ. අමුතුම හැඟීමක්. හරියට ගොඩක් කාලෙක ඉඳන් දන්න අඳුනන කෙනෙක් වගේ.
ක්ලාස් එක ඉවර වෙනකම්ම මගෙ ඇස් තිබ්බෙ එයා ඉන්න දිහාවට. අපෙ ඇස් එකට පැටලෙන හැම මොහොතකම අපි අපිට හරි හුරුපුරුදුයි වගේ මට දැණුනා. විස්තර මොකුත්ම දන්නෙ නැති උනත්, මට හිතුනා එයාව අඳුරගන්න. ක්ලාස් ඉවර වෙනකම් ඉඳලා පොඩි කොල කෑල්ලක නම්බරේ ලියාගෙන ගියා එයා ගාවට. එයා හෙමීට පොත් බෑග් එක ලෑස්ති කරනවා. ඒ වැඩේ ඉවර කරලා බලනකොට මම ඉස්සරහ ඉන්නව දැක්කාම එයා ගැස්සුණා.
මම ඒ ඇස් දිහා බලාගෙනම කොලකෑල්ල ඩෙස්ක් එක උඩින් තිබ්බා. ටිකක් වෙලා මගෙ ඇස් දිහා බලන් හිටපු එයා කොල කෑල්ල අරන් අතේ ගුලි කරගෙන නැඟිටලා යන්න ගියා. මම එතනම හිටගෙන එයා යනදිහා බලන් හිටියා. ක්ලාස් එකේ දොර ගාවට ගිය එයා ආයෙම හැරිලා මං දිහා බැලුවා. බලලා කට කොනකින් ලස්සන හිනාවක් දාල යන්න ගියා.
දවස් දෙකකට පස්සෙ මට එයාගෙන් මැසේජ් එකක් ආවා. එතන ඉඳන් අපි ගොඩක් දේවල් කතා කරා. එයා ටිකක් දුර ඉස්කෝලෙක. ඊළඟ දවසෙ ක්ලාස් ඇරිලා යනකොට බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට යනකම් අපි එකට ගියා. කතා කරකර. සතියකට වතාවක් මුණගැහුනට අපි හැමදාම මැසේජ් කරා. ඉඳ හිට ෆෝන් එකෙන් කතා කරා. සති කීපයක් ඔහොම ගෙවිලා ගියා.
ක්ලාස් එකේ මං පරණ අඳුරන කොල්ලෙක් දවසක් මට අහම්බෙන් කතා කළා. ඌත් එයා ඉන්න පැත්තෙ. "මචං, ඔය කෙල්ලෙගෙ කාඩ් එක එච්චර හොඳ නෑ. පොඩ්ඩක් පරිස්සමින්..." මට හිතාගන්න බැරි උනා. මේ මාත් එක්ක කතා කරන මේ අහිංසක කෙල්ල, කාඩ් එක නරක් වෙන්න තරම් දේවල් කරයි කියන එක මට විශ්වාස කරන්න බැරි උනා. හෝ මට විශ්වාස කරන්න ඕනි උනේ නෑ.
එක දවසක් අපි ක්ලාස් ඇරිලා කතා කර කර බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට එනකොට එකපාරම කොල්ලො තුන් දෙනෙක් අපේ ඉස්සරහට ආව. කෙල්ල බය උනා. ඉන් එකෙක් කෙල්ලෙගෙ අතින් ඇදගෙන යන්න හැදුවා. මට මුකුත්ම හිතාගන්න බෑ. ඒත් මං ඌව වළක්වන්න හැදුවා. එහෙමම හැරිලා ඌ ගහපු පාරට මගෙ කම්මුල පුපුරන්න තරම් රිදුණා. උගෙ යාලුවො දෙන්නත් මාව අල්ලගත්ත නිසා මට මොකුත්ම කරගන්න බැරි උනා.
මං දිහාට දබරැඟිල්ල දික්කරල තර්ජනාත්මකව බලපු කොල්ලා එයාවත් ඇදගෙන යන්න ගියා, යාලුවොත් එක්කම. මම එතෙන්ට වෙලා හිටගෙන බලාගෙන හිටියා. ඒ යන ගමනුත් එයා මං දිහා හැරිලා බැලුවා. කඳුලු පිරුණු ඇස්වල කියාගන්න බැරි මොකක්දෝ දෙයක් සටහන්වෙලා තිබුණා. එයාගෙ රූපෙ පේන මානෙන් නැතිවෙලා ගිහිනුත් ගොඩක් වෙලාවක් යනකම් මම එතන හිටගෙන හිටියා.
එදායින් පස්සෙ එයා කවදාවත් ආයෙ ක්ලාස් ආවෙ නෑ. එයාගෙ සිම් එකත් වැඩ කළේ නෑ. මට එයාව ආයෙ කන්ටැක් කරගන්න විදියක් දැනගෙන හිටියෙත් නෑ. අර ඒ පැත්තෙ කොල්ලගෙන් විස්තර අහන්නත් මට හිත හදාගන්න බැරි උනා. මොකද ඒ එයාව ඇදගෙන ගියේ කවුද කියලවත් මම දන්නෑ. එයාගෙම අයියද, පරණ කොල්ලෙක්ද, නැත්තන් මාත් එක්ක ඉන්න ගමන්ම යාලුවෙලා හිටපු තවත් කොල්ලෙක්ද... ඒ මොනවත් මම දැනන් හිටියෙ නෑ.
කාලයක් යනකම් එයා මගේ හිතේ හිටියා. ක්ලාස් එකේ එයා වාඩිවෙන්න පුරුදුවෙලා හිටිය ඩෙස්ක් එක දිහා හැමදාම බැලුවෙ, ආයෙ එයා ඇවිත්ද කියලා බලන්න. ඒත් කවදාවත් එයා ආයෙ ආවෙ නෑ. කාලයත් එක්ක මගෙ හිතිනුත් එයා අමතක වෙලා ගියා. ඒක හරි පුංචි කාලෙක සිද්ධ වුනු හරි අමුතු කතාවක්. මගෙ හිත හදාගන්න මට ගොඩක් උදව් උනේ මගෙ පාසලේ හිටිය පෙම්වතිය. මං මූඩ් ගහලා කල්පනා කරනකොට, "ඔහොම ඉන්න එපා, ප්‍රශ්නයක් තියෙනව නම් අපි ඒව විසඳගමු, ඔයාට මං ඉන්නවනේ..." කියලා එයා හැමදාමත් මගේ හිත හැදුවා.
අවුරුදු ගාණක් ගිහිල්ලත් ඒ පුංචිම පුංචි කාලයක් මගෙ ජීවිතේ හිටපු ඒ අහිංසක කෙල්ල ඉඳ හිටලා මගෙ මතකෙට එනවා. ඒ සුදුපාට ඉස්කෝල ගවුම ඇඳගෙන, කොණ්ඩෙ කරල් දෙක බැඳගෙන. එදා වගේම අදත් හිනාවෙනවා. ඒ වෙලාවට, එදා වගේම අදත් මට ඉන්න තැන අමතක වෙනවා. අමුතුම හැඟීමක හිත පාවෙලා යනවා.
(පොටෝ එක ගූගල් එකෙන් ගත්තෙ ❤️)
