අක්කෙක් හිටියා. අපේ ගමේමයි. එතකොට මම 4 වසරෙ එයා 7. අපි ඉස්කෝල දෙකක උනත් ගියෙ එකම ස්කූල් වෑන් එකේ. ස්කූල් වෑන් එකෙන් බැහැලා අපි දෙන්න තමයි කතා කර කර ගෙදරට එනකම් එන්නෙ. අපෙ ගෙදර ගාවින් මම නවතිනවා. එයා තව ටිකක් දුර යන්න ඕනි.
මට මතක විදියට ඉස්සරලම මාත්තෙක්ක කුණුහරප විහිළු කියපු, මට වල් කතා කියල දුන්න පළවෙනි කෙල්ල තමා එයා. මට හරියටම ශුවර් නෑ. ඒත් ස්කූල් වෑන් එකේ යනකොට ඒ සිනිඳු අත්වලින් කොට කලිසම හරියෙ මගෙ කකුල් ලාවට අතගාපු, ඒ වෙනකොට රෝස පොහොට්ටු විතර සයිස් ඒ සිනිඳු පපුව මගෙ අතේ ගෑවි නොගෑවී ගියපු අතීතයක් තිබුණා වගේ මතකයක චායාවක් මගෙ හිතේ ඉතිරිවෙලා තියෙනවා.
හවස මම ගෙදර ඉස්සරහට වෙලා ෆෝන් එක ඔබ ඔබා ඉන්නකොට එයා අම්මත් එක්ක පාරදිගේ යනවා. ලොකු බඩකුත් එක්ක.
පහ වසෙරෙන් පස්සෙ මම වෙන ඉස්කෝලෙකට ගිය නිසා අපේ යාළුකමත් එහෙමම නැතිවෙලා ගියා. එයාට ඒ දේවල් මතකේ තියෙනවද කියන්න මම දන්නෙ නෑ. මං කියන්නෙ, මටවත් හරියට ඒවා මතක නෑ. නිකම් චායාවක් වගේ මතකයක් විතරයි ඉතිරි.
කියන්න තේරෙන්නෙ නැති හේතුවකට මගෙ හිතට මහ බරක් දැනෙනවා. හරියට කවදාවත් යාලුවුනේ නැතිවත් පත බූට් එකක් කෑවා වගේ හැඟීමක්. අපි හිතන්නෙ නැති, අපිට දැනෙන්නෙ නැති පුංචිම පුංචි සම්බන්ධතා උනත්, ජීවිතේ පස්සෙ කාලෙක ආයෙම හැරිලා බලද්දි මහා ලොකුවට දැනෙනවා. මඟහැරුණාම රිදෙනවා.
කුතුහලය, ආශාව නිසා හරි වැරැද්දක අදහසක්වත් කරන්නෙ මොකක්ද කියන දැනුමක්වත් නැතුව, දෙන්නම දැනුවත්ව උනත් දෙන්නටම හොරෙන් වගේ ඒ පපුවෙ ලාවට රටා ඇඳපු මගෙ ඇඟිලි තුඩු, මම එයාටත් හොරෙන් හෙමීට නහයට තියලා ඉඹලා බලනවා. පරණ රෙදි, සබන්, දාඩිය මිශ්‍ර සුවඳකින් මගෙ මුළු ඇඟම අමුතු ආස්වාදයකින් පිරිල යනවා. මං ඒකට ආශා කරනවා. තවත් ටිකක් එයාට ළංවෙලා තුරුළුවෙනවා.
මතක දිගේ හිත ඇදිලා යද්දි කියාගන්න තේරෙන්නෙ නැති ඒ සුවඳ ආයෙම මගේ මතකයට හෙමීට ගලාගෙන එනවා. දුකක්ද සතුටක්ද කියල කියාගන්න තේරෙන්නෙ නැති හැඟීමකින් මුලු ඇඟම හිරිවැටිලා යද්දි, එදා ඒ විඳපු සුවඳ ආයෙම දැනෙයි කියල බලාපොරොත්තුවෙන් මම හෙමීට මගෙ ඇඟිලි තුඩු නහයට ළං කරලා ලොකු හුස්මක් ගන්නවා.
කවදාවත් අයිති නොවුණු, කවමදාවත් අයිතිවෙන්නෙත් නැති සුවඳක මතකය විතරක් හිතේ පුරවලා, ඒ හුස්ම මගෙ පපුවෙන් එළියට ඇදිල යනවා. එයත් අම්මත් එක්ක පාරේ ඈත කොනෙන් නොපෙනී යනවා...💔
No comments:
Post a Comment