සෙවණැලි

චෛත්‍යයේ කොත් කැරැල්ල සඳ එළියට දිළිසෙමින් තිබුණි. නිසල වැව් දිය මත ගස්වල සෙවණැලි රටා මවද්දී රංජිත් අපහසුවෙන් වැව් බැම්ම මතින් වූ පාර දිගේ ඉදිරියටම ඇදුණේ ය. ඈතින් පන්සල පෙනෙයි. හාත්පස කිසිම හාවක් හූවක් නැත. ඔහුට සිංදුවක් කීමට සිතුණි.

(අ)හිමි වසත්කල

විදුලි පංකාව මඳ වේගයකින් කැරකෙන නමුදු මුලු ගතම දහඩියෙන් නැහැවී ගොස් තිබේ. සිවිලිමේ ඇති අලංකාර මල් කැටයම් මදෙස බලා සිනාසේ. නැතහොත් මම ඒවා දෙස බලා සිනාසෙමි. ජීවිතය යනු මෙය ද? සැබෑවකි; විඳින්නාට ජීවිතය සුන්දර නවාතැනකි.

When life is crazy as it is

I woke up hearing a sword fight. My friend was watching a war movie. I just wondered how I had never seen it before.

"Dude, what's that ?" I asked.

"Game of thrones" he replyed.

"What ? Did they release season 8 ?"

He looked at me awkwardly.

"What the fuck dude, there is no season 8 in Game of thrones. This is the last one. season 5."

"Are you freaking kidding me ?"

"Watch this. Ths is the final battle between Dothraki army and King Robert's army."

"King Robert ? Isn't he dead ?"

"Dead ? No man. He was badly injured in the fight with Khal Drogo. But not dead. Because of that Ned Stark is leading the army now."

What the fuck did he just say. I couldn't believe what I just heard. The bugger must be crazy. But I watched the episode little bit and realized that he was saying the truth. It was a battle between Dothraki and Kingsguard, and Ned Stark was leading the army.

I am a die hard Game of Thrones fan and I watched it like 10 or even 20 times. But I couldn't understand what was happening. Am i going mad or something. I thought. Thought again. Again and again.

Finally. I understood what happened.

Oh shit.... I was telling myself.

Oh ! fuck you Barry Alan. You fucked the timeline again. What did you do to martin's weed ? Or did you just make him a non-smoker ? I don't know what you did. Whatever. Fuck you. Just fuck you.

එකම එක පාරක් ආයෙමත්....

මං බස් එකෙන් බැහැලා ස්ටෑන්ඩ් එක මැද්දෙන් ඇවිදගෙන ගියා. පිටේ එල්ලෙන බෑග් එකටත් වඩා ගොඩක් ලොකු බරකින් හිත පිරිලා තිබුණෙ. වටපිට බලන්නවත් උවමනාවක් නැතුව මං ඔහේ ඇවිදගෙන ගියා. ඒත් එකපාරටම ඇස්වලට පෙණුන හුරුපුරුදු රූපෙත් එක්ක මං එකතැන නැවතුණා.

කොහොම මඟ ඇරෙන්නද. ජීවිතේ තේරුමක් නැතුව ඔහේ ගලාගෙන යද්දි, හිතුවෙවත් නැති විදියට, හිතුවෙවත් නැති වෙලාවක මගෙ ළඟින් නැවතුන කෙනාගෙ රූපෙ.

මගෙ හදවතට දැනුණ එකම කෙනා. මට ආදරෙ කරපු එකම කෙනා. කවමදාවත් හිතින් අමතක කරන්න බැරි, කවමදාකවත් අමතක වෙන්නෙත් නැති, ඒත් කවමදාකවත් මගේ වෙන්නෙත් නැති ඒ ඇස් මගෙ ඉස්සරහ තිබුණා.

                                           ~~~~ ~~~~ ~~~~ ~~~~

එදා අප්‍රේල් නිවාඩු දුන්න දවසක්. මගෙ පාසල් ජීවිතේ අවසානම කාලෙ.

වචනෙන් නොකිව්වට ඒ වෙනකොටත් අපි අපේ වෙලා. සති දෙකක අප්‍රේල් නිවාඩුව ඉවර වෙනකම් ආයෙ දකින්නවත් හම්බවෙන්නෙ නෑ. හිනාවෙවී කතා කළාට ඒ දුක හිත ඇතුළෙ තිබුණා. අපි දෙන්නගෙම.

මෙතෙක් වෙලා අල්ලන් හිටිය මගෙ අත අකමැත්තෙන් වගේ අතෑරලා එයා නැඟිට්ටා. එයාගෙ ගේ ළඟටම බස් එක ඇවිත් ඒ වෙද්දි. ඒ අහිංසක ඇස්වලින් හරි කෙලින් මා දිහා ආයෙමත් බලලා, බස් එකේ දොර ගාවට ගියා.

මං බස් එකේ වීදුරුවෙන් ආයෙමත් එයා දිහා බැලුවා. බස් එක අද්දන්න පටන් අරන්. අපෙ ඇස් එකට ගැටෙන ඒ අන්තිම මොහොතෙ, ඇස් වහලා හරි ලස්සනට එයා හිනා උනා.

ඇත්තමයි, ඒක හැමදාමත් මතක හිටින හිනාවක්.

කවමදාවත් අමතක කරන්න බැරි, කවමදාකවත් අමතක වෙන්නෙත් නැති ලස්සනම ලස්සන හිනාවක් ඒක.

                                           ~~~~ ~~~~ ~~~~ ~~~~

මං බස් එකට නැංගෙ හීනෙන් වගේ. හිතාගන්න බැරිතරමටම ඔලුව විකාර වෙලා. ඉඳගත්තා නෙවෙයි මං සීට් එකක් උඩට ඇදගෙන වැටුණා. බස් එකේ වීදුරු කවුළුවෙන් මට ඈතින් ඇතුගල උඩ බුදු පිළිමෙ පෙණුනා. ඇතුගලට උදේ ඉර එළිය වැටිලා හරි ලස්සනට.

මං දන්නවා. අපිට වෙන්වෙන්න සිද්ධ උනා. අපි දෙන්නගෙම අකමැත්තෙන් උනත් අපිට වෙන්වෙන්න සිද්ධ උනා. ඒත් කාලෙකට පස්සෙ අහම්බෙන් හරි මුණගැහුනම, එකම එක හිනාවක්, එකම එක හිනාවක්වත්....

මට විශ්වාස කරන්නත් බෑ. එදා ඒ හිනාඋන ඇස්මද අද මාව මඟඇරලා ගියෙ කියලා.

                                           ~~~~ ~~~~ ~~~~ ~~~~

හුඟාක් ඉස්සර
අපි මුණගැහුණු දවසක
ඇස් වහලා ලස්සනට
ඔයා හිනාවුණා මට
මතකයි අදත්
එදා වගේම
ඒ හිනාව තවමත්
එහෙමම ඇති නේද
කවද හරි දවසක
ආයෙම මුණගැහුණොත්
ඔයාව මට
එකම එක පාරක්
ආයෙමත් ඒ විදිහට
හිනාවෙනවද මාත් එක්ක
අන්තිම වතාවට

ඡායා

ඇය තිගැස්සී නින්දෙන් පිබිදුණා ය.

“ඡායා....ඡායා....ඡායා....”

සුපුරුදු ලෙසටම ඔහු සිහිනෙන් මුමුණමින් සිටියි. ඇය කල්පනා කරන්නට වූවා ය.