ඡායා

ඇය තිගැස්සී නින්දෙන් පිබිදුණා ය.

“ඡායා....ඡායා....ඡායා....”

සුපුරුදු ලෙසටම ඔහු සිහිනෙන් මුමුණමින් සිටියි. ඇය කල්පනා කරන්නට වූවා ය. 

ශෘංගාරාත්මක කවි....

 

     

           මං බලාගෙන හිටියා. අදටත් වෙනසක් නැති මගෙ සෙල්ලිපි ෆොන්ට් අකුරෙන් ලියපු කවි තුනක් විතරමයි, ඒ කොලේ තිබ්බෙ. මේක කොහොමද මෙතෙන්ට ආවෙ. කරුමෙටවත් අම්මා එහෙම දැක්ක නම් මාව දරුකමෙනුත් අයින් කරනවා.

මන්දාරම්...

සමහරවෙලාවට, දරාගන්න බැරි තරමටම ගුප්තයි ඒ හැඟීම.

ආයෙත් වරක්....

කාලෙට පස්සෙ ඔන්න ආපහු විවේකයක් ලැබුණා. හරියටම කිව්වොත් විවේකයක් ම නෙවෙයි, දුවන වේගෙ පොඩ්ඩක් විතර අඩුවුණා. ඉතිං කොහොම ද? මාව මතකනම් නැතුව ඇති වැඩියම. මොකද බ්ලොග් එකක් ලියන්න පටන් ගත්තා විරයි ඒක අතෑරලා දාලා යන්න උනානෙ. කමක් නෑ. ජීවිතේ ඕම තමයි නෙහ්?

සිහින...

 මං බලාගෙන හිටියා. කොච්චර සීතල උණත් ජනේලෙ වහලා දාන්න මට හිතුණෙ නෑ. තවමත් වැහි බිංදු එක දෙක වැටෙනවා. හුළං පාරින් ආව පිනි බිංදු ඇඟ පුරාම විසිරුණේ මුළු ඇඟම සීතල කරවගෙන.

ජීවිතේ පාඩම්....

මං බලාගෙන හිටියා. ඒ මූණෙ තිබ්බ හැඟීම් මට විස්තර කරගන්න තේරෙන්නෙ නෑ. ලොකු වේදනාවක්, දරාගන්න බැරි වේදනාවක් පැහැදිලිව ම තිබ්බා. ඊටත් යටින් ආත්මානුකම්පාවෙන් පිරුණු විශාල දුකක්.

මිතුදමක් පමණක්...

           මං බලාගෙන හිටියා. ගුරුවරු ඇවිත් කාල බීලා අපෙ ගුණ ගායනාකරලා ගියා. සමහරු ඉතිරිවා අස් කරනවා. තවත් සමහරු වටවෙලා කතාව. ඒත් පන්තියෙන් බාගයක්වත් අද ආවෙ නෑනෙ.